اثربخشی گروه درمانی شناختی و رفتاری براهمال کاری و حل مسأله دختران دبیرستان صوغان ارزوییه استان کرمان

هدف پژوهش حاضرتعیین تأثیر شناختی - رفتاری گروهی بر کاهش اهمال کاری و افزایش حل مسأله بود. طرح پژوهش از نوع آزمون بازآزمونی با گروه کنترل و جایگزینی در دسترس بود. در این پژوهش 40 نفر ازاز دانش آموزان منطقه صوغان (شهرستان ارزوییه)در دو گروه آزمایش (20نفر)و کنترل (20نفر) به طور تصادفی جایگزین شدند. متغیر مستقل، درمان شناختی رفتاری گروهی بود که گروه آزمایش در 8 جلسه آن را دریافت داشتند و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش مقیاس اهمال کاری لی (1986)و حل مسأله هپنر(1982) بود. برای تحلیل داده ها از تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد که درمان شناختی رفتاری بر کاهش نمره اهمال کاری (005/0>p) وافزایش حل مسأله (005/0>p) موثر بود. طبق نتایج پیگیری پس از یک ماه، بین گروه آزمایش و کنترل در میزان اهمال کاری و حل مسأله دانش آموزان تفاوت معنی داری وجود داشت (005/0>p) و اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بعد از یک ماه باقی مانده بود. بنابراین می توان این گونه نتیجه گیری کرد که درمان شناختی رفتاری گروهی اهمال کاری را کاهش و حل مسأله افزایش خواهد داد.